Uitstapjes en nieuwe ervaringen

Beste mensen,

Het is al weer een aanzienlijk tijdje geleden dat ik een verhaaltje heb geplaatst. Dat is natuurlijk niet zonder reden, want ik heb het nogal druk gehad de afgelopen week!

Ik zou jullie eerst graag wat willen vertellen over de talrijke uitstapjes die ik heb gemaakt afgelopen tijd.

In het weekend van 9 februari, ben ik met een hele groep vrijwilligers naar de strandplaatsjes Hikkeduwa en Unawatuna geweest.
Ik zal proberen een beschrijving te geven van wat ik zag toen ik voor het eerst het strand van Hikkeduwa betrad, mijn foto's doen het namelijk niet genoeg eer aan.

Ik liep door een strand tentje, het strand op. Het eerste wat ik zag was een gigantisch strand, zowel in de lengte als in de breedte. Het zand is wit, maar niet zo wit als de stranden in Bonaire. De eerste mensen die ik zag waren blank / rood en hoogstwaarschijnlijk duits. Ik heb strandduitsers inmiddels leren herkennen aan hun opgezwollen bierbuik, gesierd door een loeistrakke speedo onderbroek.

Voor me lag de zee, en alle jezus wat waren de golven hoog. Ik heb het hierbij niet over de golven op het filmpje, maar op de golven waar de 'echte' mannen aan eht surfen waren. Ze waren ongeveer zo hoog als de golven die ik kapot heb zien slaan op de rotsen in Unawatuna ( Zie foto's )

Ik heb vrijwel meteen mijn bodyboard erbij gepakt en ben heerlijk in de golven gaan spelen, en oh oh oh wat een vertier. Aangezien ik nagenoeg geen ervaring met grote golven heb, ben ik meerdere malen tegen de bodem aangeslingerd. Dit kwam dan doordat ik precies onder het breekpunt van de golf lag, als al dat water dan op je neerkomt wordt je gewoon naar beneden gegooid. Klinkt eng, maar het is heel leuk.

Toen we uiteindelijk genoeg hadden van het spetteren zijn we met de hele groep een stuk het strand afgelopen en neergestort bij een heerlijk strandtentje. Normaliter ben ik niet gek op bier, maar op deze gelegenheid lustte ik er wel eentje. We zaten met z'n allen aan het tafeltje en ik besteldde er nog wat Fried chicken with chips bij. Ik kan jullie vertellen dat ik me heel relaxt voeldde. Ik besloot me even af te zonderen van de groep en op de verhoogde branding te gaan zitten, met me flesje Lion bier.

http://www.asiaexpressfood.nl/upload/products/4370.JPG

Ik zat hier en luisterde rustig naar de golven en keek wat naar de surfers, maar ik dacht eigenlijk helemaal nergens aan. En dan kan best lekker zijn soms, aangezien ik hier elke dag veel nieuwe dingen zie en mee maak.

Om ongeveer 6 uur verlieten we Hikkeduwa

Omdat mijn foto's niet een heel goed beeld geven van dit prachtige strand geef ik hier even een link:

http://www.srilankaecotourism.com/links_images/hikkaduwa_006.jpg

We vertrokken naar Unawatuna. In tegenstelling tot Hikkeduwa is Unawatuna een klein strandje, je zou het bijna schattig noemen.

Op dit strand ontmoette ik alle andere vrijwilligers, want Projects Abroad had een avondje georganiseerd op dit strand. Bram was er, en ik ontmoetten ook 2 andere Nederlandse vrijwilligers. Hun namen zijn Tim en Sebastiaan, ze zijn 2 afgestudeerde fysiotherapeuten. Ze werken hier in een ziekenhuis en helpen mensen met prothesen te revalideren.

Met deze 3 Nederlandse jongens, the dutchies, zou ik later op de week naar Adams Peak gaan.

Op Unawatuna hebben we niet heel veel concreets gedaan, ik heb heel de avond gekletst met iedereen en heb mezelf gewoon echt heel goed vermaakt. Op een gegeven moment wilde Steve en Stefan mij met kleren en al in het water gooien, de foto waar ik een jonge op ze knieen op het strand heb toont de afloop hiervan.

I reign supreme eversince:D

Later op de avond vertrokken we naar een klein strandtentje waar blijkbaar een bescheiden feestje gehouden werd. Ik heb hier een hele aardige jonge leren kennen, waarvan ik de naam ben vergeten. Hij was Sri Lankaans en we hebben wel een uur staan te praten.

Tot mijn verbazing zoop 75% van de groep zich compleet klem. Mijn geest en lichaam zijn zoiezo geen getrainde drankconsumenten, en ik zag dan ook geen reden me hierbij aan te sluiten. Natuurlijk was het wel enigsinds vermakelijk een aantal van de kaart te zien gaan, maar een aantal zijn die avond wel flink in mijn waardering gezakt. Maargoed hier heeft natuurlijk niemand last van, iedereen viert Sri Lanka hoe zij dat willen. Ik maak het alleen liever bewust mee dan in een drankroes.

Later op de avond zijn we naar de andere kant van het strand gelopen, hier was zowaar een heuze disco. En bij deze wil ik ook gelijk even terug komen op een onderwerp dat menig mens zeer vermakelijk vond. Namelijk dat ik zelfs een kleine Sri Lankaan ben:D!

In deze disco, was elke maar dan ook elke jongen die ik zag nagenoeg precies mijn lengte. Dit natuurlijk tot mijn grote genoegen omdat ik normaliter iedereen op de schouders moet tikken om te kunnen passeren, als ik erbij kan that is.

Nu kon ik gewoon shoulder to shoulder laten zien wie de baas is, dit tot mijn genoegen.:D

Maargoed, in mijn vorige verhaal kaarte ik aan dat al mijn studenten langer zijn dan ik. Hier komt de verklaring: Deze jongens zijn Islamitische Sri Lankanen, en hun roots ligt niet in Sri Lanka. Oorspronkelijk komt dit ras uit Saoudi-Arabie, en ja IK NIET.

Dus, bij deze herstel ik mijn trots en zeg ik dat ik toch echt absoluut van gemiddelde lengte ben in Sri Lanka:D

Zo dat is er uit.

Terug naar de rode lijn.

Die avond hadden alle vrijwilligers een kamer geboekt in een hotelletje, ik en bram deden het zelfde en we deelden een 2 persoons bed die avond.

Het hotel was welgenoemd rond uit kut en het was de slechtste nacht die ik tot toen toe heb gehad:D. We probeerde het zand van ons af te douchen maar dat was gewoonweg geen doen omdat de douche straal slechts uit 1 lage druk straaltje bestond.

En geloof me na zon lange dag op 2 verschillende stranden, zit het zand overal. Nee echt, overal.

Nee serieus man.

Maargoed, na deze gefaalde reinigingspoging moesten we dus in slaap vallen. Dit was erg moeilijk aangezien we praktisch in een zandbak lagen te slapen.

Bovendien hadden we geen handoeken en waren we genoodzaakt de gordijnen als handoek te gebruiken. Na het ' Douchen ' en afdrogen zat ik dus weer onder de pluizen van deze bijzonder ranzige gordijnen. En aldus was het zaak in slaap te vallen.

Het wakker worden was ongeveer 100 keer beter dan het in slaap vallen. We namen namelijk gelijk een duik in de overheerlijke zee. Ik kan jullie vertellen dat er weinig fijner is dan uit je bed stappen, en in zee te springen. En bij deze heb ik het niet over de Noordzee, nee nee de Indische Oceaan.

Later op die dag zijn we met een groepje naar een rotsformatie gelopen. Deze hebben we beklommen en hadden hierdoor een uitzonderlijk mooi uitzicht op kapot slaande golven. Ik heb hier aardig wat foto's van op de site gezet:).

Bij deze geld eigenlijk ook dat de foto's de ervaring niet genoeg eer aan doen. Ik zal even een verbale toelichting geven op dit spektakel. We zaten op een rotsformatie die ons uitzicht bood tot aan de horizon.

We zagen precies waar en hoe de gigantische golven zich vormden, echt waar ze waren echt heel groot. Als de golf eenmaal ontstaan was zagen we hem met al zijn geweld op ons af rollen, wetend dat hij binnekort kapot zal slaan op de klif. Als de golf kapot slaat hoor je een oorverdovende dreun en zoals je op de foto's ziet, vliegen de waterdeeltjs de lucht in, om vervolgens op de hele groep te landen.

Het was daadwerkelijk a thing of beauty en ik denk dat ik er absoluut nog een keer heen ga.

Op de terugweg van de kliffen, heb ik nog even met bram in wat bomen gehangen. Gewoon wat aapjes graag doen.

Op de terug weg kwamen we ook een knaap met een Python, een Cobra en een aap aan touwtje ( aaahhww:(, hippie. )

Na lang na te denken, heb ik toch maar de Python om me nek laten doen. Al is het maar om een paar stoere foto's te hebben:D. Ja ik geef toe, dat ik het in het begin best eng vond. Op een gegeven moment klom dit beestje namelijk omhoog via mijn buik en keek hij mij letterlijk aan, op ooghoogte.

Hij zij tegen me, geef mijn baas nu 2000 rupee, dat kost het namelijk om mij om je nek te hebben.

En ja ach net als mogli, kon ik alleen maar gehoorzamen. Een rib uit me lijf, maarja die foto's ben ik trots op!

Trouwens 14.000 rupee is 100 euro, Do the math.

Dit is eigenlijk alles dat ik te vertellen heb over Unawatuna.

Op de terugweg kwam ik tijdens de tussenstop nog een leuk beestje tegen, ik noem hem draak.

Omdat ik het filmpje destijds niet op de site kreeg heb ik hem hier even neergezet:

http://s252.photobucket.com/albums/hh23/Timondias/?action=view&current=SSA41017.flv

In het weekend van 16 Februari ben ik naar Ella Rock geweest.

Dit is een klein bergdorpje in centraal oost Sri Lanka. Het is bekend om zijn schitterende bergtop. Dit uitstapje was georganiseerd door 2 andere vrijwilligers, de groep bestond uit ongeveer 15 mensen.

The main objective van deze trip was het beklimmen van de bergtop.
Eerst moesten we een rit van 8 uur afleggen in een gehuurde prive bus.

Op een of andere manier had wederom 75% van de groep besloten diep in het glaasje te kijken, op de bus rit zelf-_-. Zoals ik al had gemeld ben ik geen held met een fles, en zag ik op deze prachtige rit inlands al helemaal geen reden met het drinken mee te doen. Ik heb me eigenlijk heel de rit afgezonderd, en met mijn muziek op ( Jongens bedankt voor de I pod, en er zijn vast nog ratten die tami moeten dokken ). Ik heb werkelijk genoten van de rit, dit was namelijk mijn eerste rit het land IN, in plaats van langs de kust.

Ik heb talloze rijstvelden en bergketens gezien, maar ze konden allemaal niet op tegen het dorpje Ella Rock.

Omdat ik momenteel nog geen foto's beschikbaar heb moeten jullie het even doen met een internet link:

http://helbo.nl/_img/reisverhalen/sri-lanka/PICT1297.JPG

Stel je maar voor dat ik op de top van die berg sta, en Delft represent.

Over dit uitstapje heb ik eigenlijk niet heel veel te vertellen. De wandel naar de top duurde ongeveer 3 uur. En het uitzicht is zoals je ziet, adembenemend. Ik hoop zondag A.S. Foto's te hebben van dit tochtje.

Terug bij het gasthuis, hebben we gedineerd en vooral lekker rustig aan gedaan. Ons gasthuis heette het ' Rockview Guesthouse ' en voor een goede reden ook.
Vanaf het balkon had ik namelijk een front row seat wat betreft deze berg. Ik heb hier zeker een uur heerlijk gezeten, wederom met muziek in mijn oren.

Die avond was het slapen iets minder fijn dan ik dacht. Ik lag op een bed gemaakt van stro -_-. Het stro prikte mij de ganzen nacht in mijn lichaam en een muggenklamboe was niet aanwezig. Als ik eindelijk de zielenrust had gevonden om in slaap te vallen, werd ik hoogstens 15 minuten erna weer wakker door die duivelse cholera pest pokken koorts muggen. Nee damens en heren een fijn nachtje was dit niet. Gelukkig kon ik mijn slaap tekort compenseren op de terug rit naar de kust, and so i did.

Op Woensdag 20 Februari was het Poja Dag, oftewel volle maan dag. Omdat Sri Lankanen uitzonderlijk lui van aard zijn heeft het land besloten, elke volle maan dag tot een feestdag en dus vrije dag uit te roepen.

Ik was door de Dutchies uitgenodigt om met ze mee ta gaan naar Adams Peak. Adams Peak is een berg waar volgens Legenden en Mythen een voetafdruk van Buddha ligt. Het leuke van Adams peak is dat hij 2,4 Kilometer hoog is. Een flink heuveltje dus.

Rond deze tijd van het jaar, op Poja dag beginnen duizende pelgrims vanuit heel het land, aan hun tocht naar de top van deze berg. Waarom PRECIES weet ik niet, maar een voetafdruk van Buddha is natuurlijk wel the shit als gelovig zijnde.

Bram, Tim en Sebastiaan wonen in Galle. Ik woon in Kalutara. Het plan was dat ik op hun A/C ( airconditioned ) busje zou stappen bij de centrale klokkentoren van Kalutara. Dit liep echter goed mis omdat zij mij belden nadat ze mijn woonplaats gepasseerd waren, het was dus onmogelijk voor mij om ze nog in te halen.

Gelukkig kwam er net een 02 bus richting Colombo, ik stapte op deze bus en liet mij naar Colombo rijden. Het was een bijzonder aangenaam ritje, in tegenstelling tot eigenlijk altijd, was het er rustig en had ik een fijn plekje bij het raam. Van Kalutara naar Colombo is ongeveer 1,5 uur rijden.

Ik zou de jongens ontmoeten op Colombo Fort, dit is het centrale bustation van Colombo. Hier was trouwens een bomaanslag op de dag dat ik aan kwam op Sri Lanka, maar aangezien ik dit typ, niet op Dinsdag 19 Februari.

Een grappig detail op alle bussen van Sri Lanka is dat er affiches hangen met: Beware of bombs. En dan het woord BOMBS geschreven alsof het uit een Suske en Wiske Strip komt, erg appart maar doeltreffend non the less. Er staan de hotline nummers van defensie en politie onderaan dit affiche.

Eenmaal aangekomen op Fort, pakten we wat te lunchen en namen we een A/C bus richting het stadje Hatan. Vanaf daar hadden we een Prive busje die ons naar het dorpje Dalhousi bracht. Dit is het dorpje gelegen aan de voet van Adams Peak.

De tocht duurde in totaal ongeveer 6 uur, en we kwamen aan rond 5 uur in de middag. Het plan luidde als volgt:

Het was de bedoeling dat we de zonsopgang vanaf Adams Peak gingen bekijken. Dit hield dus in dat we in ieder geval voor 6 uur S'ochtends de top van de berg bereikt moesten hebben.

Na wat rondgevraagd te hebben, zei iedereen dat we het beste rond 2 uur snachts aan de wandel konden beginnen. Omdat we het zekere voor het onzekere wilde nemen, besloten we om 12 uur met de tocht te starten.

We hadden dus nog tijd over om wat te ondernemen. Na het eten zijn we even het marktje van Dalhousi opgelopen. Het was tijd om mutsen in te slaan en je andere onzin aan te laten smeren.

Onderweg viel mijn oog op een luchtbugs. Dit was niet een luchtbugs zoals ik gewend was ze te zien, nee dit was een replica Ak-47. Freak dat ik ben kon ik dit eigenlijk niet laten liggen en heb ik hem uiteindelijk voor 700 rupee gekocht.

Het is natuurlijk een beetje onwijs om als Sri Lankaan / Toerist met je AK'tje over straat te gaan, gelukkig kon het beestje uit elkaar gehaald worden en in een doos en een tas gestopt worden. Of het wijs is om hem mee te nemen in mijn koffer naar nederland ( uit elkaar gehaald en wel ) ben ik nog niet helemaal uit. Stel dat ze hem vinden en er uit halen, ja wat dan? niks toch?

Maar goed, Irrelevance your honour.

We hadden dus nog even tijd om te slapen, and so we did. Na veel jongens humor, scheten en een beetje slaap ging om 23:30 de wekker.
We begonnen aan onze tocht naar de top. Heel de ervaring was werkelijk geweldig. In principe liep je dezelfde route als de pelgrims, en bevond je je ook onder deze mensen.

Ik heb al een aantal foto's van de Adams Peak tocht geplaatst, more to follow.

Op de weg naar de top zie je veel indrukwekkende dingen. Bijvoorbeeld als je nog op grondniveau zit zie je het semi verlichtte pad dat naar de top leidt. Het was werkelijk schitterend. De tocht viel me zwaarder dan ik gedacht had, je stijgt in 3 uur 2,5 kilometer. Dit houdt natuurlijk in dat het af en toe aardig stijl wordt!

Onder weg heb ik vele oude vrouwtjes gezien, vrouwtjes waarvan sommige zelfs wel 80 waren. Deze vrouwtjes liepen dezeflde tocht als ik, maar dan op hun blote voeten. Vraag me niet waarom, maar het dwong wel enige vorm van respect bij me af. Ik dacht, zelfs ik heb het zwaar en dit vrouwtje doet het zelfde op die leeftijd en op blaute paute.

Na een stuk of 7 tussen stops had ik het tempo te pakken. Ik liep uit op de groep en heb 1,5 uur geen enkele keer meer gerust. Op een of andere manier kon ik nadat ik mezelf helemaal stuk had gelopen vrijwel eindeloos door blijven klimmen. Dit gaf een heel goed gevoel, natuurlijk ook omdat je sneller bent dan de andere, maar het gaf me ook heel veel vertrouwen in mezelf. Ik bleef gewoon gaan!

Uiteindelijk kwam ik ruim een half uur eerder aan op de top dan de rest, muha.

Wat ik daar zag, zal ik nooit vergeten. Talloze pelgrims, allemaal tegen elkaar aangekropen om het warm te krijgen. Allemaal onder dekentjes en allemaal zochten ze de warmte bij elkaar op.

Probeer je even voor te stellen dat je na een barre tocht van 3/4 uur op een top van een berg aan komt. Voor Sri Lankaanse begrippen is het er koud. Je loopt in je eentje rond en je ziet al deze dingen die je nog nooit hebt gezien, en je voelt bijna letterlijk de serene vrede die er op deze bergtop rust. Iedereen daar, groot klein stoer mietje oud jong, is daar met een goede wil en willen op hun manier een steentje bijdragen aan waar zij ook in mogen geloven.

Ik heb genoten van het half uurtje dat ik daar alleen was en heb me de laatste 10 minuten gewoon bij een groep pelgrims gevoegd. Ik ging niet onder hun dekentje liggen, maar wel gewoon ernaast. Om mijn goede wil aan te tonen bood ik de omliggende wat koekjes aan. Ja eehh, je moet wat.

Na een tijdje was Bram the Brave de 2e die de top bereikte. Ook hij dwaalde even rond en sloot zich na een tijdje bij me aan.

Het was ongeveer 3 uur in de nacht, en we hadden dus nog 3/4 uur te overleven. Ik zeg hier overleven, omdat het serieus heel koud was! In tegenstelling tot de proper voorbereidde pelgrims hadden wij geen dekentjes bij ons en kropen we maar wat tegen elkaar aan.

Na een uurtje te hebben liggen rillen en toch ook wel lachen, werd Tim door een Sri Lankaan benadert. Hij vroeg of we ergens wilde slapen.
Ons antwoord was natuurlijk 'EHM JA' en we mochten hem volgen naar zijn winkel, die ongeveer 100 treden onder de top lag.

Het is dat ik met 3 Blanken was, anders was deze kans natuurlijk mooi aan mij voorbij gegaan.

Eenmaal aangekomen bij het winkeltje moesten Tim, Sebas en ik eigenlijk wel heel nodig naar de wc.
Deze man was de vriendelijkheid zelve en bood ons zijn achtertuin aan. Sommige van ons kampten met grotere behoefte dan anderen, en langzaam maar zeker bekende Tim dat hij eigenlijk een drol wilde draaien.

Maarja daar sta je dan op 2,4 Km hoogte, met als enige wc, een achtertuin. De enige optie die hem toen nog rustte was het gebruik van zijn sterke bovenbenen en een goed uitgevoerde hurkhouding.

Sebas en ik konden het niet laten om te blijven staan en kijken:D, want ja zo zijn jongens. Dappere ziel dat Tim is liet hij het toch allemaal gaan, en omdat het donker was hoorde wij de materie alleen de grond raken. Het is misschien een merkwaardige beschrijving maar ik ging echt stuk van het lachen. Na afloop hebben we nog even zijn resultaat bekeken en het was een meisje.

Na dit avontuur mochten we in een bouwvallig schuurtje gaan slapen onder dunne dekentjes. Dit was een hele verlichting na het harde en koude beton waar wij de vorige uren op door hadden gebracht.

Ik heb niet kunnen slapen maar wel genoten van het feit dat we daar lagen, zo hoog op een berg in Sri Lanka, In een of ander schuurtje van een winkeletje. Ik kon het amper geloven maar het was een prachtige ervaring.

Om kwart voor 6 in de ochtend zijn we weer opgestaan en weer 100 treden naar boven naar de top gelopen.

Toen was in feite het moment daar, we zouden de zonsopgang gaan zien, vanaf Adams Peak. De valij was nu al veel beter verlicht en nu pas zagen we eigenlijk in wat voor een schitterende omgeving we waren. Bergketens zover je kon zien, maar je stond duidelijk zelf op het hoogste punt. Terwijl de zon naderde begonnen een aantal monniken een lied te spelen en zingen. Ik kan dit niet omschrijven maar ik kan je wel vertellen dat ik me hierdoor heel erg vreemd voelden. Ik voelde me gewoon wegdrijven in het feit dat ik deze muziek hoorde, en dat ik naar dit uitzicht keek.

Ik deed hard me best, om alles zo bewust mogelijk mee te maken, we waren immers al een geringe tijd wakker.

Toen de zon daadwerkelijk opkwam stopte de muziek, en heerste er een absolute stilte. Je zag de zon over de bergen aan de horizon heen komen en de gehele valei verlichten. Dit ging gepaard met het feit dat je de aangename warmte van de zon voelde, een warmte die meer dan welkom was na zo lang in de kou gezeten te hebben.

Ik kan dit natuurlijk niet op een manier beschrijven waardoor jullie het zelfde voelen als ik, maar neem maar van mij aan dat het een onvergetelijke ervaring was.

Omdat ik mijn eigen foto's nog niet beschikbaar heb geef ik jullie hier een aantal plaatjes van Adams Peak.

Zie hier Adams Peak van veraf, en de zonsopgang vanaf de top:

http://www.srilankaecotourism.com/links_images/adamspeak_001.jpg

En dit is hoe de berg eruit ziet als je aan de wandeling begint, of als je terug loopt in de ochtend ( zoals in ons geval ).

http://www.lankalibrary.com/heritage/sripada.jpg

Je kunt je misschien wel voorstellen dat als je dit ziet, ( want dit zie je ) je denkt: jeeezus wat een pest eind, en dat is het ook.

En hier zie je een beetje hoe het tempelcomplex op de top er uit ziet:

http://www.ofspiritandsoul.com/images/sacredsites/large-p1/9.jpg

Na de zonsopgang zijn we naar de andere kant van de berg gelopen. Adams Peak staat namelijk ook bekend om de legendarische schaduw die hij afwerpt op het land onder zich.

De schaduw is namelijk een perfect symetrische en rechte driehoek. Als de zon net op is zie je de schaduw zich langzamerhand vormen, eerst dacht ik dat er iets mis met me was en dat het een illusie was. Ik wist namelijk helemaal niks van die schaduw.

Uiteindelijk groeit deze schaduw uit tot een driehoek die zich over kilometer na kilometer uitstrekt.

De terug toch vond ik eigenlijk vervelender dan de klim. Je daalt alleen maar af en je knieen krijgen een overload aan belasting.
Op een gegeven moment had we allemaal hevig trillende benen als we licht door onze knieeen bogen.

Eenmaal terug gekomen namen we een ontbijt en daarna een prive taxi terug. Ik was binnen 4,5 uur thuis en ik was gesloopt. Ik was inmiddels namelijk al 30 uur wakker. Tot mijn eigen verbazing had ik moeite met in slaap vallen, maar na het eten lukte dit uiteindelijk toch.

Oke mensen, even genoeg over mijn uitstapjes, ik zit nu al 3 uur non stop te typen en ik ga dus even lekker van onderwerp veranderen!

Naast al deze avonturen ben ik hier natuurlijk ook gewoon om te werken.

Het lesgeven gaat me nog beter af dan in het begin. Op een of andere manier voelt het, dat ik precies ben waar ik zijn moet als ik voor de klas sta. Het lesgeven vind ik leuk, en ik ben er achter dat ik de engelse ( gesproken ) taal wel erg goed beheers.

Mijn lessen gaan meestal als volgt. Om de pit erin te houden start ik meestal met een vraag aan de klas. Ik doe dit omdat ik express anders uit de hoek wil komen dan alle andere leraren.
Een voorbeeld:

Laatst gaf ik les aan grade 11, deze leerlingen zijn 17 en 18 jaar oud.

Ik begon met:

Class today were going to talk about

en toen schreef ik heel groot op het bord:

LOVE

Ik deed dit omdat ik weet dat dit natuurlijk een beetje een ongemakkelijk onderwerp is voor islamitische jongeren, maar ik wilde er gewoon meer over weten!

ik vroeg dus: How about love in your culture?

Waarop een jongen op een grappige manier antwoordden: Eh, it's prohibited.

a.k.a, het is verboden. Dit was natuurlijk niet helemaal waar maar het was een leuk begin van een goed gesprek tussen mij en de klas voor me.

Na de startvraag en conversatie begin ik meestal aan het textbook. Dit is een engels lesboek met verhalen en bijbehorende vragen, je kent het wel:)

Omdat ik het zelfvertrouwen van de studenten, in de engelse taal wil vergroten, laat ik bij elke tekst een student voor de klas voor lezen.

Het zal jullie verbazen hoeveel minder verlegen ( vooral de meisjes ) hierdoor zijn geworden. Iedereen leest mee met de tekst en ik onthoud moeilijke woorden.

Als het gedeelte van de tekst klaar is vraag ik aan de klas of zij de betekenis weten van het woord. Zo niet, leg ik het uit en maken zij een aantekening.

Mijn lesstijl is veel minder autoritair dan die van de andere leraren. Dit is simpel weg omdat ik het niet op kan brengen heel autoritair te zijn. Mijn stijl is een open manier, waar lachen absoluut toegestaan is mits het de les niet bederft. Ik heb ondervonden dat humor in een subtiel jasje, een hele goede manier kan zijn om je klas geintresseerd en scherp te houden.

Gister moest ik invallen in een Sinhalla Medium class Grade 6. Deze snotneuzen waren 11 jaar oud, en het waren er 40.

En 40 is veel, heel veel bij de normaal 15/20 koppen tellende klassen.

Het was bijzonder moeilijk om deze klas stil te krijgen en te houden. Ze schreeuwden en vochten maar wat af eigenlijk. In deze klas mistte ik elke vorm van discipline, die de andere klassen juist zo siert.

Op een gegeven moment sloeg ik heel hard met mijn hand op de tafel van 3 jongetjes die ergens anders mee bezig waren. Dit hield ze wel stil, zij het voor slechts enkele minuten. Ik heb in deze klas geprobeerd storybooks voor te lezen.

Het was geen doen.

Op een gegeven moment werd ik geconfronteerd met iets aparts. Een klein meisje kwam naar me toe en gaf me de sla stok aan( in de letterlijke betekenis van het woord, een stok waar je de leerlingen mee slaat ).

Ik wees deze stok natuurlijk af, al zou ik het willen zou ik ze nog niet mogen slaan van mijn Organisatie ' Projects Abroad'. Gelukkig voor alle partijen ontbrak deze wil bij mij ook.

Voor de grap pakte ik in plaats van de stok een hamer op die toevallig op tafel lag. Maarja dit had eigenlijk weinig effect behalve dat ze het grappig vonden. Dit was in ieder geval mijn slechtste les tot nu toe, gelukkig was het maar een inval klasje.

Verder speel ik met het idee om te stoppen met het werken in het weeshuis. Ik werk in het weeshuis, 3 dagen per week, van 3 tot 5.

Het enige dat ik hier doe is 1,5 uur lesgeven aan 3 kindjes die net 2 uur terug zijn van school. Deze zijn nog meer onhandelbaar dan de voorheen beschreven klas, en het zijn er maar 3. Het enige dat ik doe is ze uit elkaar houden omdat ze constant vechten.

Na deze les speel ik een half uurtje met de jongens en that's it. Ik mis hier heel erg het gevoel dat ik iets concreets bijdraag. Dit gevoel heb ik namelijk absoluut wel op de school, en ik heb dat ook nodig om goed te blijven presteren.

Ik bak er namelijk weinig van als ik geen gevoel van dankbaarheid en nuttigheid heb. Ik weet van mezelf dat ik pas echt goed functioneer als ik weet dat ik nodig ben op een plek.

Op deze school heb ik dat gevoel, omdat de klassen vrijwel altijd vragen wanneer ik ze alsjeblieft weer les kom geven.

Wat ik ga proberen is lesgeven van 7:30 tot 14:00. In plaats van 7:30 tot 11:00 en van 15:00 tot 17:00 in het weeshuis.

Bovendien wil ik ook gaan werken aan mijn cursus Sinhala ( Het taaltje ), en dit lukt mij gewoon heel slecht als ik mijn dag op moet delen. Ik ben het liefst gewoon klaar om 14:00, en heb daarna de hele middag voor mijzelf.

Oke genoeg:), nog een paar dingetjes over aparte dingen die ik hier zie.

Ik zat laatst in de bus, toen er een vrouw de bus binnen kwam. Deze vrouw hield een kind vast, waarvan ik dacht dat ze dood was. Ze had het kind vast op een manier waarop ze niet de nek ondersteunde en het hoofdje naar achter hing.

Ze liep de bus in en liet een rontgenfoto zien, ik neem aan van het kind. Op deze foto was een misvormde ribbenkast te zien, samen met deze foto en het kindje bedelde ze om geld. Ik heb geen geld gegeven, en ik weet eigenlijk niet waarom.

Ik dacht, misschien gebruikt ze dit stervende ( want dat was ze ) kindje gewoon om geld voor andere doeleinden, dit is een bekend voorkomen in Sri Lanka.

En ten 2e, ja ik weet het werkelijk niet. Ik heb gewoon geen geld gegeven.

Verder zie je vaak op straat moeders bedelen met kindjes, de eerste keer vond ik dit wennen maar je bouwt noodzakelijk een schild voor deze dingen.

In Colombo zag ik een vader met een dochtertje zitten, vader was High van de kauwdrugs ( een rood blad waar je op kauwt) en het zelfde gold tot mijn verbazing voor he dochtertje.

Op zich kan ik denken, ik moet ze helpen ik moet ze echt helpen, ik had zelf ook zo kunnen eindigen. Dit denk ik echter niet.

Je zou misschien zeggen dat het zien van deze dingen me heel erg zouden raken, maar dit is eigenlijk niet het geval. Ik zie het, ik accepteer het en ik vergeet het in feite.

Wat mee helpt aan het vormen van deze gedachten, is het feit dat ik hier als vrijwilliger ben. Je kan niet heel de wereld helpen, maar ik doe deze 5 maanden wel me best om Sri Lanka op mijn manier bij te staan.

Misschien dat ik me als tourist heel anders had gevoeld bij het zien van deze dingen.

Nou mensen, dit is wel een heel lang stuk geworden. Ik hoop dat jullie er een beetje doorheen konden komen!

Ik wil het hier even bij laten:), Ik denk dat ik Zondag A.S. meer foto's heb om te plaatsen.

Tot horens mensen:)

Timon.